Ik begin de de lezingen, workshops en presentaties die ik geef regelmatig met de vraag “wat is minimalisme”. Het meest voorkomende antwoord is dan zoiets als “met zo min mogelijk spullen leven” of “al je spullen weg doen.”

Sommige mensen denken dat een minimalist is een soort zen monnik is, die leeft van heel weinig en die haar/zijn dagen slijt met het nadenken over De Grote Dingen Des Levens vanuit een soort permanente staat van sublieme mindfulness.

Ik geloof niet dat ik in één van beide categorieën val. En toch noem ik mezelf minimalist. Jongens, ik blóg er zelfs over.

Light minimalisme

Als je mensen spreekt die zichzelf minimalist noemen, of die minimalistisch leven (dat blijkt een soort light variant, heb ik ontdekt), zul je al snel te horen krijgen dat dit hun leven veranderd heeft. Dat het consequenties heeft op de lange termijn.

Dat heb ik ook zo ervaren. Ik deed zo’n 75% van mijn bezittingen weg. Maar – zoals ik ook vaak tijdens de presentaties zeg – ik ben absoluut geen heilige. Geen minimalisme goeroe die het allemaal wel even begrepen heeft en het eens even lekker zal uitleggen. Hell, ik zit dit artikel momenteel in de Eazie vlakbij de Koopgoot in Rotterdam te tikken boven een kom Bombay chicken.

Omdat ik ontzettend shop-zin had (heb? Heb!).
Daar is weinig zen-monnikerigs aan.
Of wel?

Onrust? -> Kopen!

Wat er gebeurt? Thuis is het al een paar weken een bende, want de badkamer is/wordt verbouwd. We hebben laminaat gelegd op zolder dus het huis is een stofbende. Dat het onrustig is in huis werkt op m’n zenuwen. Tel daar andere pittige werksituaties bij op – en ‘ineens’ bevind ik me in de stad tussen de winkels. En heb ik grote behoefte om iets moois voor mezelf te kopen.

Een jurkje ofzo.
Of een mooi blouseje.

Maar… ik heb nog niets gekocht en typ dit berichtje nu. Ik realiseer me wat er gebeurt. Welke gevoelens of situaties mijn koopzin aanwakkeren. Waarom ik mezelf wil belonen met het aanschaffen van iets moois.

Bewustwording

Terwijl ik vroeger nooit veel na dacht over wat ik kocht en nog minder over wat ik thuis allemaal liet staan. Als het eenmaal in huis gekomen was, vond ik er gewoon een plek voor, zelfs al was dat plekje dan ergens op zolder in een doos of ergens achterin een kast. Nooit realiseerde ik me wat er ten grondslag lag aan mijn ‘koopnoodzaak’.

Er gingen wel eens dingen weg, naar de kringloop of de prullenbak in – maar dat was omdat ik ze dubbel had (of driedubbel) of omdat ik ze niet mooi meer vond. Nooit dacht ik na over waarom ik bepaalde spullen in huis had; ik had ze gewoon. Zoals iedereen.

Afscheid nemen

Het minimaliseren was levensveranderend – ook omdat het een emotioneel proces was. Het is pittig om oog in oog te staan met je bezittingen en af te vragen waarom je iets hebt, wat het weghalen van *iets* eventueel met je doet. Ik was mezelf kwijtgeraakt in al die spullen.

Je neemt afscheid van de producten, maar ook van de persoon voor wie je die spullen bezat.

Terwijl ik item voor item beet had en bedacht wat ik wilde houden, stond ik letterlijk oog in oog met flarden van mijn leven. Zakelijke jurkjes voor al die dress-to-impress afspraken. Concert-t-shirts. Lingerie, van ex-liefdes gekregen. Creatieve uitspattingen die nooit afgemaakt waren. Ik had een rommelig hart, een rommelige geest en een rommelig huis.

Dat veranderde door te minimaliseren.
Dat verandert nog steeds.

Het is continue levensveranderend. Ook nu, zittend in de Koopgoot.

Bijdragen en ondersteunen

De meest gebruikelijke definitie van minimalisme is: dat je alleen die dingen hebt (bezit) die bijdragen aan een gelukkig, fijn en gezond leven voor jou. Die dat leven ondersteunen, mogelijk maken.

En de zoektocht daarnaar, die is misschien nog wel veel belangrijker dan het eindresultaat.

Fijn weekend, lieve allemaal!
xAnja