Hartje zomer. De mussen vallen van het dak van de hitte en in de tuin naast me hoor ik een geplons en gespetter; van het kinderbadje wordt gretig gebruik gemaakt. Het doet me denken aan zomers van vroeger. Er borrelen herinneringen naar boven en ik besluit ze te verzamelen in een blogbericht. Een terugblik naar de kleine dingen die het leven mooi maken.

Herinnering 1 – De IJscoman

In de wijk waar we woonden kwam vanaf zo’n beetje mei elke week de ijscoman. Het IJsmanneke uit België. Maar in de zomermaanden kwam hij meerdere keren per week. Het was lang voor de magische bezorgdingen die nu gewoon geworden zijn: thuisbezorgd, uber eats en consorten moesten nog geboren worden. Het was een wit busje met aan de zijkant aangeef- en bestelluikje met een plexiglazen raampje. De ijscoman zelf kon net rechtop staan in het busje, iets wat ik me later pas realiseerde.

Onze ijswagen had geen fancy liedje, zoals ze tegenwoordig hebben. Deze ijswagen had een bel. Een ouderwetse, gouden bel, bovenop het busje, met een touw dat bij de bestuurderskant naar binnenkwam. Het getingel kan ik zo nog oproepen. Zijn Belgische ijs was heerlijk, hijzelf was altijd een beetje een groezelig type. Maar ook dat deerde niets, want hij bracht ijs! Bij ons in de straat! Met de kids uit de buurt probeerden we regelmatig zoveel mogelijk uit het bezoek te slaan: of we niet een extra bolletje of een likje slagroom erbij mochten…? Af en toe lukte dat nog ook!

Herinnering 2 – Het strandje

Op zo’n tien minuten fietsen van mijn ouderlijk huis lag een “strandje”: een stuk zand aan de rand van een lokaal riviertje, ingericht als recreatieplek. Er was gras, er waren wat speeltoestellen, maar vooral de pier voor de boten (waar je eigenlijk niet mocht zwemmen) was de bom. Want daar kon je – met een enorme aanloop – zó het water inspringen. In je uppie, maar ook als tandem, hand-in-hand en hard gillend. En als je al wat groter was, dan durfde je het misschien wel aan om onder de pier door te zwemmen.

Op warme dagen fietste je er zo heen en wist je gewoon dat er al schoolvrienden en -vriendinnen zouden zijn. Soms sprak je samen af om er naartoe te gaan. Soms was er blauwalg of een andere waterziekte. Dan stonden er grote borden met kruizen en stond je daar, beteuterd, met in je badpak met korte broek erboven en handdoek onder je snelbinders. Toen was dat één van de ergste dingen die kon gebeuren. Want wat moest je dan met die zeeën van zomertijd…?

Herinnering 3 – Jarig op vakantie

Ik ben op 3 augustus jarig en hoe je het ook went of keert, mijn verjaardag viel ALTIJD in de zomervakantie. Of we nu vroeg of laat vakantie hadden, ik kon nooit op mijn échte verjaardag trakteren. Dat ik dat niet leuk vond, wisten mijn ouders. En dus deden ze (voor mijn gevoel) extra hun best om mijn verjaardag, die ook vrijwel altijd viel op een dag waarop we met vakantie waren. Dus vierde ik jarenlang mijn verjaardag in vakantielanden: Frankrijk, België, Duitsland, Zwitserland (we gingen altijd met de auto). En waar we ook waren, mijn moeder zorgde ervoor dat ik écht jarig was: er werd taart gehaald, er werd gezongen, er werden cadeaus uit Nederland meegesmokkeld.

En – én dat vond ik eigenlijk het tofste – er was eigenlijk altijd verjaardagspost. Kaartjes uit Holland die naar de camping of het huisje waren gestuurd (vaak al weken van tevoren, want we spreken jaren ’90!). Ik mocht ze ophalen bij het postkantoortje of mijn moeder had ze al opgehaald bij de receptie. Ze waren van opa en oma en van tantes en ooms. Er stonden teddyberen op die liedjes zongen of verjaardagstaarten met echt knipperende lampjes. En aan het einde van de middag mocht ik dan bij de munttelefoon (en later met een telefoonkaart!) naar oma bellen om te vertellen hoe mijn verjaardag verlopen was. Ik kon dan misschien niet trakteren, maar bij terugkomst in de klas had ik altijd genoeg te vertellen over mijn verjaardag op reis!

Het zijn de kleine dingen…

Wat me opviel bij het mijmeren en schrijven over deze gebeurtenissen, was dat het helemaal geen “grote” zaken zijn. Ik weet niet meer welke cadeaus ik kreeg voor welke verjaardag, maar kan een paar van de taartjes die we op het vakantieadres kochten nog zo voor de geest halen. Een aantal van de kaartjes ook. Het hand-in-hand in het water springen. De bel van de ijscoman. Het gaat niet om de kosten, om de duur of om de frequentie, het gaat om de aandacht. Het gevoel wat erachter zit. Het zijn de kleine dingen die het ‘m doen. Die uiteindelijk dus hele grote dingen blijken te zijn (en geen spullen!).

Wat is jouw mooiste zomerherinnering?