We hebben allemaal een plaatje in ons hoofd van hoe ons leven zou moeten zijn. En hóe dat er ook uitziet, het wijkt af van de situatie waar we nu inzitten. We zouden graag die lieve vaste partner vinden. Die betere baan. Een gezinnetje. Een groter huis. Kids naar een betere school. Een wereldreis. Maar dat verlangen om maar vooruit te blijven gaan, haalt iets heel belangrijks weg uit het nu: geluk en blijdschap.

Het is mens-eigen om hogerop te willen komen, het beter te doen dan vorig jaar, er iets mooiers van te maken dan je eerder voor elkaar kreeg. Er zijn maar weinig mensen die bereid zijn om hun leven te laten ‘stagneren’. Niet iedereen is zich er even bewust van, maar in ons allemaal leeft deze drive in meer of mindere mate.

Na elk functiegesprek moet het salaris omhoog. De bank die afgeraffelde randen heeft, moet vervangen. “Er hangt echt niks in mijn kast wat ik aankan” is meestal onzin, maar een veelgehoorde zin. En ik? Ik ben net zo “erg” hoor. Ik ben ook dagelijks bezig om mijn leven op pootjes te krijgen. Met schoonmaaklijstjes, mijn carrière, ons huis dat nog niet af is, hoe gelukkig mijn zoon is, hoe goed mijn relatie is enzovoorts.

En tegenslag dan?

Ik schreef al eerder: er is niets mis met streven naar iets moois/beters/completers. Om te denken hoe je je leven nog een tandje beter kunt maken. Met één maar: het moet niet ten koste gaan van je happiness van het nu. Want – om er een o zo waar cliché in te gooien – het punt dat voor jou niet goed genoeg is, is het streven van een ander.

Wij rijden in een bijna 20-jaar oude Mini. Die af en toe flinke kuren geeft. Ik mopper er wel eens op en een auto die zo oud is, is qua techniek bijna antiek. De laatste tijd gingen de gesprekken tussen mijn vriend en ik steeds vaker over nieuwe auto’s. Tot mijn zoon zei: “als jullie dan een nieuwe kopen, kun je deze dan voor mij houden, dit is echt een tof bakkie”.

Meer. Beter. Luxer. Chiquer. Meer.

Alleen dat streven is een weg zonder einde. Een route zonder bestemming. Want als we een nieuwe auto zouden hebben, zou er wel weer wat anders zijn (de keuken kan ook wel een update gebruiken en we willen nog op vakantie en…………)

Gelukkig zijn vs. geluk zoeken

Tijd om tegen de stroom in te gaan. Leren om blij te zijn met wat we hebben en waar we staan in het leven. Ook al is dat suboptimaal en soms zelfs enorm verdrietig (denk aan het niet kunnen vinden van een liefhebbende partner, een chronische ziekte of het uitblijven van een kinderwens). Geluk vinden op de ‘plek’ waar je bent, in plaats van zo obsessief bezig te zijn met ‘de reis naar beter’.

Dat is inderdaad gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar je hebt dit artikel al voor een groot gedeelte gelezen en dus ben je je hier al bewust van en mee bezig. Ik denk dat dat het belangrijkste is, en het is ook de reden dat ik dit onderwerp hier zo af en toe herhaal. Is dit te vage sh*t? Een paar praktische tips dan, om het wat meer body te geven en in de praktijk te kunnen brengen:

1. Oefen tevredenheid en dankbaarheid: bijvoorbeeld door elke dag te starten of te eindigen met een lijstje van vijf dingen waar je dankbaar voor bent: je hond, de lieve vriend(in), je warme douche…
2. Stop met vergelijken: het is volkssport nummer 1 geworden sinds social media er is. Het gaat dan niet eens zozeer om spullen die nadere hebben en jij niet, maar vooral de plaatjes van hun perfecte gezinnetje, buitenlandreizen, 5-sterren carrière enzovoorts. Niemand heeft het perfect voor elkaar. Ik heb ontdekt dat juist de mensen die veel delen op social media, het moeilijk hebben en deze plaatjes delen om zichzelf beter te laten voelen. (En dat is ook oké, maar houd daar rekening mee).
3. Volg echte mensen op social media, blogs en vlogs: alleen zij die het leven in al hun facetten delen. Die ook schrijven over hun “falen”. Die tonen waar het mis gaat. Die relativeren. Die eerlijk zijn over hun carrière of ziektedagen in plaats van het fake it til you make it-gedoe. Dat soort online mensen zijn goud waard.
4. Het succes van iemand anders is niet jouw falen. Lees die zin nog eens. Als je vriendin het helemaal voor elkaar heeft met haar rijke partner, bosrijke villa in Het Gooi en drie bloedjes van kinderen in de topsport, en jij spendeert je zaterdagen alleen, in pyjama met een lekkere serie omdat je maandag weer naar die “oké”-baan moet, is dat geen reden om jezelf ineens een mislukking te vinden. Ook al heb je niet alles helemaal voor elkaar, het is jouw leven en dat is prima. Jullie zijn verschillende mensen met verschillende levens. Punt.
5. Streef naar beter vanuit de juiste redenatie: als je baan te weinig oplevert om je huis van te kunnen betalen, of merk je dat je het eenzaam zijn echt (intrinsiek) zat bent, dan is werken aan verandering prima. Maar doe het dus niet omdat je het bij iemand anders ziet en het ook wil. Omdat anderen het ook zo doen. Omdat iedereeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen het zo doet.
6. Heb een Plan B: lukt het je niet om een nieuwe baan te vinden waardoor je meer verdient en gaat de wens van een groter huis dus niet door? Ben je het daten spuugzat? Zorg voor een Plan B: dat grotere huis wordt ‘m voorlopig niet, wat is dan een andere optie? Er zijn altijd alternatieven. Soms nog betere dan optie A 😉

We willen allemaal meer. En tot op zekere hoogte is dat juist iets goeds, iets waardoor zelfs een land of volk vooruitgaat. Maar het heeft ook een keerzijde: als je steeds denkt aan alle dingen die je (nog) niet hebt, vul je je leven met stress en ontevredenheid. Want wat als het niet lukt? Wat als je er maar aan blijft werken en je “haalt” het niet? Een ongelukkig leven is het gevolg.

Makkelijk? Nee. Te doen? Ja. Met positieve gevolgen die groter zijn dan je nu denkt. Da’s net zo goed een les voor mij, als voor jou, lezer.

xAnja

Ps. Fijne Vaderdag en een dikke knuffel aan alle vaders in de breedste zin van het woord: wensvaders, stiefvaders, grootvaders, niet-biologische vaders, vaders die geen vader meer zijn, mannen die geen vader meer hebben, mannen die graag vader willen worden, bonusvaders en -opa’s enzovoorts. Jullie zijn goud waard ❤