Dat leek me nou zo leuk, die oktober fotochallenge. Elke dag een creatieve foto maken, bedenken wat ik van het thema op de kiek zou zetten, een beetje de hoek uitzoeken, een filtertje misschien… nou, niets van dat al. Van de 17 dagen die er inmiddels verstreken zijn, plaatste ik slechts 6 keer een foto. Wat gebeurde er?

Ik kan er kort over zijn: life happened. Ik ging weer aan het werk. Baby Dutchie ging voor het eerst naar de opvang. De verbouwing ging z’n laatste chaotische fase in. Het was vroeg donker. En ik werd ziek.

Balen? Boos? Teleurgesteld in mezelf? Wat waren mijn gedachten hierover? Nou, een heel klein beetje jammer vond ik het wel, want ‘vroeger’ (lees: voor de kleine) had ik het waarschijnlijk langer volgehouden. Of beelde ik me dat gewoon zelf in? Het is tenslotte niet de eerste challenge die ik uitprobeerde…

Ik weet van mezelf dat ik een creatieve geest heb en dat daarbij een soort enthousiasme hoort. Startersenthousiasme, zo je wilt. Doorzettingsvermogen is mij wat minder bekend… 😉 Dus bij het aangaan van de challenge had ik al bedacht dat ik misschien niet elke dag een foto zou kunnen plaatsen, maar dat het zo snel ‘verkeerd’ zou gaan, dat had ik niet verwacht.

Ben ik nu heel teleurgesteld in mezelf? Nee, dat valt mee. Soms gaan de dingen gewoon anders dan je verwacht. Soms ben je daar zelf debet aan. Zo zat ik de laatste dagen ook een beetje in een leesdip, terwijl ik in de weken hiervoor het ene na het andere boek uit las.

Het was eigenlijk juist een mooie en belangrijke les. Het leven is geen challenge, elke dag is anders. Mijn leven is momenteel lastig te ‘vangen’ in een challenge. En met dat ik dat schreef bedacht ik me: wiens leven is dat wel? Is dat niet juist het ding met challenges? Dat we ze zo lastig vol te houden vinden? Dat het ons niet lukt en dat we onszelf daarna minder leuk vinden omdat “het ons weer niet is gelukt”?

Of het nu om afslankchallenges, sportuitdagingen, schilderen op nummer, spaardoelen, leeslijsten of mealprep challenges gaat, negen van de tien keer lukt het niet om het vol te houden of het doel te bereiken. Maar in plaats van dat een ding te vinden, schuilt er juist iets moois in dat “falen”. De “les” zit ‘m namelijk niet eens echt in het bereiken of afronden van die challenge, maar in wat je leert onderweg of gaandeweg.

Ik heb geleerd dat mijn leven momenteel 130 km/u gaat. Dat ik nog moet wennen aan wat er allemaal verandert in mijn leven. Dat we als gezin een nieuwe fase ingegaan zijn. Dat werk en moederschap combineren anno 2022 echt niet eenvoudig is. Dat ik nog even moet “kalibreren”, herijken, op zoek moet naar een nieuwe balans.

Zonder een “mislukte” challenge had ik daar nooit bij stilgestaan.

Nu wel.