Het leven met een newborn is zwaar. Ik was vergeten hoe zwaar. Dat pasgeboren hummeltje dat nog in werkelijk alles jou (of iemand anders, maar toch vooral jou) nodig heeft. Het zijn de dingen die niemand je vertelt, maar waar je je vanaf dag één zorgen om maakt. Of hij wel genoeg eet. Of hij wel in een diepe slaap komt. Of ‘ie goed groeit. Of z’n gehoortest goed zal gaan. En heeft ‘ie al genoeg gepoept vandaag?

Koppel dat aan een lijf dat een marathon heeft gerend. Nog maanden fysiek herstel nodig heeft. Mentaal nogal wat te verstouwen krijgt; hoe ‘gemakkelijk’ je bevalling ook was: ineens ben je (weer) mama. Slapeloze nachten. Emoties die alle kanten opvliegen – ik huilde gisteren tranen met tuiten omdat ik een prachtig kinderboek las…- en het nieuwe leven met je partner, waarbij er ineens nieuwe rollen zijn ontstaan en je elkaar eigenlijk weer opnieuw leert kennen.

Elke drie uur voeden, ook ’s nachts.
Zeker tien luiers op ’n dag verschonen.
Duizend keer je handen wassen.
Kolven. Tig keer kolven.

Er is heimwee naar wie je was vóór de baby. Naar nachten waarin je gewoon kon doorslapen of juist ging stappen. In de Hofplein-fontein stond te dansen om drie uur ’s nachts. Spontaan uit eten ging. Heimwee naar tijden dat je zó op de trein naar Schiphol kon stappen met je paspoort en een schone onderbroek en – avontuurlijk als je bent – op het eerste de beste vliegtuig kon stappen naar welke bestemming dan ook.

Heimwee naar de dagen waarop je kon doen waar je zin in had, zo ongeveer 24-7.

In this world, it’s just us. You know it’s not the same as it was.

uit ‘As it was‘ – Harry Styles

Tegelijkertijd is er een nieuwe liefde je leven in gewandeld (nou ja, “gewandeld”…). Of het nu je eerste of je achtste kindje is, die liefde is vanaf de eerste seconde onmeetbaar groot. Overweldigend. Allesomvattend. Gekmakend, soms. Maar zo mooi.

De relatie met je partner wordt anders. Je vit je op elkaar, bijt je elkaar lelijke woorden toe omdat je allebei niet goed hebt geslapen. Ben je ‘verbaasd’ over de manier waarop de ander naar de opvoeding kijkt. Krijg je woorden omdat de was eigenlijk gedaan had moeten worden en de vuilniszak nog steeds niet weggebracht is.

En tegelijkertijd is er niets mooier dan te zien dat jouw geliefde er ook een nieuwe liefde bij heeft. Hoe hij zachtjes zingt om de baby in slaap te krijgen. Hoe hij twijfelt over de juiste hoeveelheid flesvoeding. Hoe hij gebiologeerd kan kijken naar dat wezentje wat je samen hebt gemaakt…

Weet je wat het is? Hoe vaak heb je in die Hofplein-fontein gestaan? Wanneer heb je zomaar een ticket voor de eerst-vertrekkende vlucht geboekt?

En die heimwee? Ja, die is er soms. Het leven zonder pasgeboren baby (of kids überhaupt!) is vaak eenvoudig en vooral heel goed te plannen of te ‘vormen’. Maar die gevoelens zijn er slechts heel even. Want weet je wat het is? Hoe vaak ga je nu écht spontaan uit eten? Hoeveel keer heb je in die Hofplein-fontein gestaan? Wanneer heb je zomaar een ticket voor de eerst-vertrekkende vlucht geboekt?

Dat doe je eigenlijk nooit. In de regel kabbelt ons leven gewoon voort. We maken plannen (of niet) maar vaak zijn ze niet wereldschokkend of levensveranderend. Met een baby is dat in zekere zin wel zo. Dat is écht levensveranderend.

Maar de troost zit ‘m hierin: het leven met een pasgeboren baby kabbelt net zo goed voort. Die groeit, eet en slaapt. Al die nieuwe ‘onderdelen’ van je dag horen ook bij dat voortkabbelen. Het is alleen een ándere manier van voortkabbelen. En ja de ene dag gaat beter dan de andere, maar ook met “slechte” dagen gaat het leven gewoon door. As it should.