“We wijken af van het reguliere programma vanwege de feestdagen en brengen u…” een stukje om over na te denken. Ik heb eventjes blogvrij i.v.m. de feestdagen – ik wens je het allermooiste voor deze speciale dagen en het nieuwe jaar!

In een artikeltje over het opzetten van de kerstboom – wanneer wij Hollanders dat doen (nog steeds vooral na Sinterklaas) en welke ballen er dit jaar populair zijn (gekke, vooral voedselgerelateerde) – las ik een quote van een interieurontwerper: “Ik laat mijn kerstboom elk jaar in een ander thema shinen.” Ja, dacht ik toen, dat deed ik ook.

Het lijkt lang geleden, maar dat is het nog helemaal niet. Als ik de foto’s van Christmasses past bekijk, dan zie ik inderdaad steeds een boom in wisselende kleuren. Het ene jaar traditioneel rood, het volgende goud en bruin, het jaar erop was het thema “sneeuw” met wit met lichtblauw. Het was altijd een strak-gestylede boom, als er al knutselwerkjes van m’n zoon in hingen, dan hingen ze vaak een beetje achteraf. Ik word een beetje verdrietig als ik daaraan terug denk, maar zo was het wel.

De boom was perfect. Moest perfect zijn. Ik spendeerde er uren aan. Niet alleen aan het opzetten (en weer aftuigen) maar ook aan het kiezen van het thema, het verzamelen van de kerstversiering en het uitzoeken van dé perfecte boom. Eentje die echt was maar nep leek, met mooie takken gelijk verdeeld en zonder kale plekken. Dat was het doel. Tot ik het op een dag zat was, dat kerstbomenzoekspel, en we een nep-variant kochten. Die weer heel erg echt moest lijken. Ja, ik begrijp nu ook hoe onnozel dit allemaal klinkt.

Waarom toch zo die hang naar de perfecte boom? Naar de mooiste kerstversiering? Naar een plaatje van een huis met kerst? Omdat ik wilde pogingen deed om het gezellig te máken. Zodat het ook een perfecte kerst zou zijn. Maar – spoiler alert – dat was het meestal niet. Zonder er al teveel op in te gaan, het ging al jaren niet goed in mijn relatie van toen. Rond de kerstdagen – met alle stress die ik mijzelf oplegde – kwam dat niet met een knal tot uiting, maar hing er toch vaak een unheimische sfeer. Niet dat het altijd kommer en kwel was, zeker niet, maar relaxed, ontspannen en echt fijn… nee, dat was het niet. Heel veel kerstjaren niet. Iets waarvoor ik me nu nog schuldig voel, naar Grote Zoon toe. Ook naar mijzelf toe trouwens, het waren de jaren waarin ik behoorlijk schipperde met een eetprobleem.

Gezelligheid maak je niet, dat ontstaat.

Wijsheid komt met de jaren zeggen ze. Ja, ik denk dat dat klopt. Door schade en schande, dat vaak ook. Sinds een jaar of vijf vier ik rustiger kerst. Of, eerlijk is eerlijk, probéér ik rustiger kerst te vieren. “Minder te moeten” – het klinkt zo eenvoudig, maar in tijden waarin we geregeerd worden door onze agenda en “zo hoort het-dingen” is dat alles behalve eenvoudig. Ik heb ook de neiging om in standje “alle ballen in de lucht” te gaan. Maar hier geen perfect kersthuis meer. Want gezelligheid máák je niet, dat ontstaat.

Die perfecte kerstboom, die is als een van de eersten gesneuveld. Toen ik begon met mijn minimalisme-reis deed ik dozen met kerstversiering weg. Later, in een tweede ontspulronde, verdween er nog meer. Nu past alles wat we hebben in één kerstballenbox en één opbergdoos. Onze boom is een echte. Het maakt me geen bal (pun) uit of het een den of een spar is en of ie kale plekken heeft. Daar kunnen dan de langere ballen mooi hangen, toch? Trouwe lezers weten dat de kerstballen door de jaren heen verzameld zijn op onze reizen. En dat ze herinneringen dragen, zoals het kleine schoentjes-ornament dat ik er vorig jaar – pril zwanger – in hing.

Laat me afsluiten met dit: iemand die een perfect kersthuis heeft, hoeft zich niet depri te voelen. Het kan ook een creatieve uitlaatklep zijn. Maar als er wel heel erg nadruk op de decoratie en de mooie gedekte tafel en het super de luxe eten ligt, kijk de persoon in kwestie dan eens goed aan. Is deze persoon echt gelukkig? Of is de perfect gebakken taart een compensatiemiddel? Wil ze met een bak aan kaarsen gezelligheid veinzen? Heeft hij uren staan zweten om die ene prachtige boom om te hakken terwijl het net in de auto nog keiharde ruzie was, zoals tegenwoordig zo vaak?

Laten we echt naar elkaar omkijken deze kerst. Zet je hart echt open.

Dat is mijn kerstwens dit jaar.

Ps. Mijn verhaal kan een gevoelige snaar raken. Herkenbaar? Spreek je uit, neem iemand in vertrouwen. Doen alsof er niets aan de hand is en gewoon doorgaan maakt veel kapot. En als je reageert, dan graag met een respectvolle reactie.