Een poosje geleden schreef ik over januari, de eindeloze meh-maand. Maar nu het inmiddels half februari is, realiseer ik me dat het misschien nog wel meer voor februari geldt. Zou het daarom zijn dat het de kortste maand van het jaar is? Zodat ‘ie ook weer snel voorbij is?

Januari heeft de naam, met z’n Blue Monday en z’n 31 dagen. Maar eigenlijk voel ik jaar op jaar pas in februari dat het écht al lang winter is. Dat we al te lang binnen zitten op elkaars lip. Dat we een tekort aan daglicht en vitamine D hebben.

De feestdagen liggen al lang achter ons en het warmere voorjaar duurt nog even. Sneeuw is er in ons kikkerlandje slechts een handjevol keer. Laat staan zo’n prachtige winterdag met strakblauwe luchten en zon. Meestal is het kaal, koud maar net niet erg koud, en vaak ook nog nat. Om depri van te worden.

Is dat dan ook waarom we Valentijn hebben bedacht, zo midden in deze blèh-maand? Hm, op Wikipedia lees ik dat Valentinus van Rome vermoedelijk stierf op 14 februari*, dus dat berust op louter toeval. Of is het feest juist zo aangeslagen omdat we behoefte hebben aan ‘iets’, zo aan het eind van de winter?

Er was geen februari

Wist je dat we op de eerste kalender helemaal geen februari hadden? Het oogstjaar, waarop de eerste Romeinse kalenders georiënteerd waren, liep van maart tot december (= “tiende maand”). Hartje winter, januari en februari, gebeurde er niets. Er was niet eens “gedocumenteerde tijd”.

Toen de Romeinen de kalender uitbreidden naar 365 dagen en 12 maanden, kreeg de tweede maand de naam Februarius: de maand van ‘de zuivering’. Het stond in het teken van purificatie of reiniging (februum) en op 15 februari werd Februa of Februalia, het zuiveringsfeest, gevierd. Goed bedacht, met het nieuwe (oogst)seizoen voor de deur, maar toch nog in de stevige en lange omhelzing van Vadertje Winter.

Dat we eerst geen woord hadden voor de eerste maanden vind ik een mooie metafoor. Wij gebruiken januari voor onze goede voornemens en doelen voor het nieuwe jaar. Gaan er in februari keihard tegenaan met nieuwe planningen, afspraken, KPI’s, boeken vakantiereizen en wat niet meer. Schreeuwen dingen als “Het eerste kwartaal is alweer op de helft!”.

Dom waarschijnlijk.

Want dit is de tijd zonder naam. Zonder echte aanduiding. Zonder ‘bestemming’ of doel, anders dan rust, slaap, warmte vinden. Actief zijn op die paar uur dat het licht er is – en verder niet. Accepteren dat je niet zo lekker in je vel zit.

En, als het dan mid-februari is, jezelf ontdoen van het oude, van dat wat is geweest. Een zuivering. Als een beer uit de winterslaap, als een rups uit een cocon. Want juist om die transitie te kunnen maken, heb je die ‘meh-tijd’ nodig. Dat spanningsveld. Dat je uitkijkt naar nieuwe dagen komt omdat de oude niet goed meer voelen.

Juist omdat je je nu zo voelt,
kun je straks oprecht genieten van de lente, zomer en herfst.

–

*Volgens de legende kwam een jong paar bij bisschop Valentijn omdat ze wilden trouwen. Hij was Romeins, zij Christen en een dergelijk huwelijk was verboden. Valentijn huwde ze toch. Meer stellen kwamen daarna naar hem met dezelfde vraag en Valentijn huwde hen ook. Daarop werd hij gearresteerd en voor keizer Claudius gebracht. Valentijn zag niets kwaads in zijn daden uit liefde, tot grote woede van de keizer. Valentijn werd voor zijn ongehoorzaamheid onthoofd op 14 februari. Voor het vonnis voltrokken werd, gaf hij echter nog stiekem een kaartje aan de dochter van zijn gevangenisbewaker, die hij had gezien vanuit zijn cel en waar hij verliefd op geworden was. “Van jouw Valentijn” stond erop.