Minimalist Dutchie

Er zijn van die momenten waarop je jezelf ineens betrapt. Je kijkt om je heen, zucht diep, en denkt: hoe ben ik hier beland? Voor mij kwam dat besef een paar maanden geleden, terwijl ik met een slapende baby op mijn borst en met een jengelende peuter tussen de speelgoedchaos, rommelige lades en overvolle keukenkastjes door liep.

En ineens wist ik het: ik was het minimalisme helemaal vergeten.

Mijn minimalisme-reis: op zoek naar eenvoud

Toen ik jaren geleden begon met minimaliseren, voelde dat alsof het zo moest zijn. Weg met de overvolle kasten, spullen die meer stress dan joy sparkten, de constante ruis. Mijn missie was helder: leven met aandacht, met ruimte, letterlijk en figuurlijk. Bewust kiezen wat wél in huis en hoofd mag blijven. En dat werkte. Ik deed 80% van mijn spullen weg en het leven werd overzichtelijker en lichter. En ik ging er goed op.

Tot… nou ja, life happened.

Minimalistisch leven met een gezin

Twee jaar geleden werd ik zwanger van baby 3. En waar ik dacht: “dat minimalistische fundament is er wel”, bleek de praktijk weerbarstiger. Ik ging los. Niet in de zin van compleet uit de bocht vliegen met impulsaankopen of een babykamer vol tierelantijnen, maar het sluipt erin. Er kwamen tóch weer dingen het huis in “voor de zekerheid”, “voor het geval dat”, maar ook – als ik dan toch in het biechthokje zit – “omdat ik het verdiende” en “omdat ik iets moest kopen“.

Maar misschien nog wel het meest omdat ik geen puf had om keuzes te maken. Er kwam van alles binnen: kleding, speelgoed, spullen van vrienden, cadeaus van familie, dingen die ik even niet wilde beslissen en dus maar ergens wegstopte. En: het bleef.

Het huis slipte niet volledig dicht, maar het scheelde weinig. En ik? Ik voelde me steeds minder thuis in mijn eigen huis. Alsof de muren steeds dichterbij kwamen. Alsof ik mezelf langzaam kwijtraakte onder de laag van spullen. En niet de puf had (hallo tropenjaren!) om er iets aan te doen…

En weet je wat er gebeurde?
Ik werd bitchy.
Chagrijnig.

Continue overprikkeld. En maar kribbig doen naar de mensen die het dichtst bij me staan. Alsof het hún schuld was dat al die spullen erbij waren gekomen.

De herintreder: terug naar minimalisme

Iets meer dan twee maanden geleden zat ik op de grond tussen de Duplo, drinkbekers, losse sokken, autootjes en een halve soepstengel en kwam het ineens binnen: wát is hier gebeurd? Daarna liep ik langs overvolle kasten en zag ik de stapel te kleine babykleding. Het was duidelijk: de maat was vol. Hoe het was gegaan, wist ik niet, maar ik wilde dit niet langer.

Terug naar míjn manier van leven. Naar het minimalisme. Naar leven met aandacht: ook, en eigenlijk júist nu, als moeder van drie kids. Ik realiseerde me: minimalistisch leven met kinderen is freaking moeilijk. Het is geen doel; het is een leefstijl. Een keuze. Het mag meebewegen.

En toen zag ik ook in dat hetgeen ik meegemaakt had, groei betekende.

Ik weet nu: ik hoef geen perfect opgeruimd huis. Ik wil een huis dat leeft én ademt. Het mag (overdag haha) een speelgoedfestijn zijn. Minimalistisch wonen met een gezin betekent dat er plek is voor spel en spelen, maar ook voor rust. Voor schaterlachen en voor een ritme (Sunday Reset yeah!). En bovenal: waar ik mezelf en mijn geliefden niet moet zoeken tussen de spullen.

Ontspullen met kinderen: 5 praktische stappen

Of je nu net begint met ontspullen met kinderen of zoals ik een herintreder bent: dit is geen wedstrijd. Iedereen struggelt ermee. Het is een keuze, telkens opnieuw. Maar het is het waard! Kleine stappen, groot verschil.

1. Begin met zichtbare winst

Kies een plek die je dagelijks gebruikt (zoals het aanrecht, de gang of de salontafel) en geef die een mini-make-over. Eén lege plek kan al als ademruimte voelen.

2. De ‘1 in, 3 uit’-regel

Ohwww yeah. Niks te ‘1 in, 1 uit’. Daarmee bereik je precies niets. Komt er iets nieuws in huis (ook een gekregen romper of boek)? Laat er dan drie dingen uit gaan. Dat dwingt je tot keuzes én tot eerlijk kijken naar wat écht gebruikt wordt.

3. Maak het een spelletje

Er zijn veel opruimmethodes waaruit je kunt kiezen (deze en deze bijvoorbeeld). Maar hoe je het ook doet: maak het leuk voor jezelf. Zet een podcast op. Neem chocola of een extra warm bad als je klaar bent.

Tip: Kids van 3+ kunnen “opruimpolitie” spelen: laat ze dingen kiezen waar ze niet meer mee spelen. Gek genoeg vinden ze dit hilarisch en voelen ze zich belangrijk.

4. Zet dozen klaar met een doel

Eentje voor doneren, eentje voor de kringloop, eentje voor “twijfel” (met een datum erop). Wat niet in een doos past, moet een bewuste plek krijgen óf weg.

5. Plan rust in

Eén van de grootste lessen die ik heb geleerd: minimalisme als moeder is niet alleen fysiek opruimen en ontspullen. Het is ook stilstaan bij wat je nodig hebt. Het is jezelf voorrang geven. Plan dagelijks 10 minuten stilte (ja, echt) en vraag jezelf: wat maakt het leven vandaag lichter, beter, fijner? Dé gamechanger, echt waar.

Minimalist Dutchie 3.0

Je hebt het de afgelopen weken gemerkt: ik ben terug. Niet als de ‘perfecte minimalist’, maar als een mama die opnieuw kiest voor eenvoud, rust en ruimte. Mét drie kinderen, waarvan 2 nog heel klein. Mét slapeloze nachten. Met een baan. En met meerdere overvolle kasten en lades die om aandacht vragen, maar dat komt wel. Stap voor stap.

Laat het me weten als jij ook weer opnieuw begint (herintreder is een eretitel!) of juist nu je moeder bent voor het eerst minimalistische stappen zet. Je bent niet alleen! 💛

Tot de volgende! 👋

Ps. Je vindt hier al een paar weken elke maandag en vrijdag om 16:00 uur een nieuwe blogpost. Ik hoor graag wat je daarvan vindt!