Ik was eigenlijk gewoon vooral de weg kwijt.

• Ik had een kast vol met kleren (en verschillende bewaardozen met seizoensitems), maar had vaak geen idee wat ik aan moest trekken of wat me leuk stond.
• Ik was net in een geweldig – bijzonder – appartement gaan wonen, maar het was er vaak zo’n zooitje dat ik er verdrietig van werd. Er stonden zoveel spullen (ik woonde hiervoor in een eengezinswoning met zolder en schuur)! Opruimen was een kwaal en schoonmaken… nu ja, ik deed het hoognodige.
• Ik vond dat ik alle ballen in de lucht moest houden: een rustig én tegelijk leuk privéleven, een gezellig sociaal leven, een goedbetaalde baan met vooruitzichten…
• Ik was graag creatief bezig, maar voelde een enorme stress en dus kwam er niets uit mijn handen. In plaats daarvan keek ik tv.
• Als ik een dag of wat hard had gewerkt, beloonde ik mijzelf met een shoprondje door de stad. Ik had verschillende favoriete wandelingetjes: één met adresjes voor woonaccessoires, één voor kleding, nog één voor als ik een cadeautje moest kopen.
• Ik had weinig spaargeld en gaf net zoveel uit als wat er binnenkwam. Aan goede doelen deed ik niet.
• De manier waarop we met het milieu en ‘moeder aarde’ (for lack of a better term) omgaan, vond ik schokkend. Maar zelf iets doen… ik wist niet waar te beginnen.

Herkenbaar? 😉

Toen hoorde ik voor de tweede keer in een korte tijd van minimalisme. Het greep me, vrij direct eigenlijk – er waren geen zware overdenkingen voor nodig. Het voelde als een juiste stap en ik begon gewoon. Met lezen over minimalisme, met het kijken van YouTube videos, het luisteren van podcasts en… deze blog.

Minimalisme stelt me vragen aan mijzelf. Over wat ik belangrijk vind, wat ‘vrij’ zijn betekent voor mij, waar ik waarde aan hecht (en waar niet). Ik vermoed dat dit in de komende tijd meer dan genoeg ‘blogvoer’ oplevert, dus ga mee op mijn reis om een no-nonsense, nuchtere minimalist te worden.