Toen ik op 26 februari het blogbericht ‘heb ik een noodpakket in huis‘ schreef, naar aanleiding van een lezersvraag, had ik niet kunnen bedenken dat dit het meest gelezen bericht zou worden in de afgelopen twee weken. Maar gezien de ernst van de coronasituatie, en de vragen die er leven, is dat helemaal niet zo gek.

Mijn lezer had een voorzienende blik misschien. Toch sta ik niet anders in wat ik schreef in dat blogje. Ik heb deze week niet gehamsterd. Ik heb geen toiletpapier gekocht, want dat hebben we nog. Ik heb ook die flessen water nog niet gekocht, waarover ik schreef in dat artikel.

Wel is me duidelijk geworden dat onze samenleving en ‘het leven van alledag’ kwetsbaar is. En hoe dankbaar ik ben dat ik (en mijn naasten) nog in redelijk tot goede gezondheid zijn.

Panikeren is niet zo snel mijn modus. Maar waar ik de afgelopen weken vooral bevond in een bubbel van “dit kost me echt zoveel extra werk” (onaardig misschien, maar de waarheid) verschoof mijn gevoel naar “dit zou wel eens echt goed mis kunnen gaan”. En dan vraag je je af hoe reëel dat is en wat we dan zouden moeten doen.

Ook als je niet direct ziek bent / wordt, dan heeft dit virus een effect op je. Als je voor een “gewone” behandeling naar het ziekenhuis moest, gaat dat nu niet door of ga je met enige twijfeling ernaar toe: is dit veilig? De aandelenkoersen zijn gekelderd; je aandelen zijn minder waard. Congressen, evenementen, vergaderingen: alles wordt geannuleerd of verzet. Thuiswerken is het devies.

Er is sprake van “sociale afzondering”: mensen groeten elkaar niet met drie kussen of een hand. Blijven op een meter afstand van elkaar (behalve in de rij voor de kassa kennelijk, als er gehamsterd wordt…). De bieb is dicht. We skypen en bellen in plaats van bij elkaar te komen. Verjaardagen worden gecanceld, bruiloften verzet. Voetbalwedstrijden en andere sporten, normaal gesproken hét sociale gebeuren van de zaterdag of zondag, gaan niet door. Het bezoeken van ouderen wordt afgeraden.

Toch probeer ik in het licht van dit alles positief te blijven. Het is mooi om te zien dat we gezondheid écht belangrijk vinden. Dat we de economische en facilitaire mogelijkheden hebben om het land “op slot te gooien”, al pakt dat voor de één pittiger uit dan voor de ander. Dat 99% van de mensen gehoor geven aan de adviezen van het kabinet, uit naam van de veiligheid en algehele gezondheid.

Het leven vertraagt ineens. We worden gedwongen om keuzes te maken die we normaliter niet maken. We worden met de neus op de feiten gedrukt: het leven is niet 100% maakbaar. Misschien is dat wel net de wake-up call die we nodig hebben en kunnen we de tijd die we nu ineens ‘cadeau hebben gekregen’ gebruiken voor rust en bezinning. Om anderen te helpen waar we kunnen.

Want ook al kunnen we niet in grote getale bij elkaar komen, we moeten het toch met elkaar doen.

Hou je haaks,
xAnja

Ps. mijn gedachten zijn bij alle zieken en mensen die iemand hebben verloren als gevolg van het coronavirus. Grote dank voor het zorgpersoneel dat extra diensten draait, zichzelf staande houdt en voor alle vrijwilligers die moeten bijspringen in de mantelzorg, thuiszorg en aanverwanten. Jullie zijn helden!

Fotocredits: Kelly Sikkema