Normaal gesproken komen er drie nieuwe blogartikelen online in een week. Dit artikel is de eerste sinds 8 dagen; mijn aandacht lag even helemaal ergens anders. We zijn namelijk verhuisd dit weekend. Alweer ja 🙂

Verhuizen is niet het beste voor je gemoedsrust. Niet voor je effectiviteit in en op werk. En ook niet voor je relatie. Leven tussen dozen – eerst in je ‘oude’ huis en daarna meestal nog geruime tijd in je nieuwe – is niet tof en vooral onhandig. Daarnaast is je hoofd zo vol van alles wat er geregeld moet worden, dat je snel steekjes laat vallen en je grumpy wordt tegen de mensen om je heen.

*PRIKKELSSSS* Verhuizen staat niet voor niets in de top 3 van meest stressvolle gebeurtenissen in ons leven.

Het is wel grappig dat ik door deze verhuizing nu weet dat al onze spullen – inclusief planten en fietsen – passen in een verhuiswagen van 14 m3. #nietslecht. Nog weer een manier waarop je met minimalisme geld bespaard: je hoeft geen dure vrachtwagen in te huren.

• >> Gerelateerd: In 2 stappen ontspullen voor je gaat verhuizen

In de naweeën van dat hele veerhuis-gebeuren zitten we nu. Ik typ dit blogbericht vanuit mijn nieuwe werkkamer, vanaf mijn bureau, maar in de hoek staan nog dozen (in dit geval met wasmiddel… (?) hoe die hier gekomen zijn…). Hoe dan ook, ik zit en dat is een fijn gevoel.

Zo’n nieuw huis is ook wennen. Zeker dit huis. We zijn van een appartement van 140 m2 naar een herenhuis van 190 m2 met tuin gegaan. “Wat moet je als minimalist met zo’n plek?”, hoor ik je denken. Dat is een goede vraag, die ik nu niet precies ga beantwoorden. Misschien later. (oeohhh, cliffhanger!)

Het oude nieuwe huis

Het nieuwe huis (omgeving Rotterdam) is oud. Uit 1906 om precies te zijn. Een opknappertje, zoals ze dat zo mooi zeggen. Waren wij niet net klaar met verbouwen? Ohja, inderdaad. Ik begrijp dat het niet te begrijpen is.

Het is een gemeentelijk monument én teletijdmachine: je loopt hier langs originele muurschilderingen (uit 1906 dus) naar de jaren ’20/30 (eerste elektrische lampen) en via heel veel jaren ’80 zo de jaren ’90 in. De bovenste verdieping is nog het meest modern met ‘gewone witte muren’ en zo’n mooie nep-toog. Een grote brij van stijlen met vooral heel veel beige.

Maar…
Vanaf ons allereerste bezoek voelde dit huis – terwijl het beige, donker en gedateerd is – als een warm bad. Een plek waar we nooit meer weg willen. Een plek waar we rustig in willen groeien via opknapbeurten en er onze eigen draai aan willen geven. Dit huis de 21e eeuw in helpen, qua stijl, maar zeker ook qua duurzaamheid.

Dus ja, er breekt een nieuwe tijd aan. Ook op deze blog, want het woord ‘huis’ zal nog vaker gaan vallen dan in 2018 en 2019. Het is weer een enorm project, jazeker. Het zal lang duren voor het een beetje modern is. Maar – in tegenstelling tot het vorige huis – dit is absoluut een labour of love en een succesverhaal vanaf dag 1.

Zelfs terwijl er nu alleen nog maar dozen staan en bijna alles beige is.
Dit huis is nu al een thuis.

xAnja

Ps. Bedankt voor alle lieve mailtjes / Facebookberichtjes en comments rondom het verhuizen en mijn afwezigheid. Ik vind het enorm tof dat jullie aan me denken en mij(n blogberichten) zelfs een beetje missen! ❤