Minimalist Dutchie

De achtertuin. Het is één van de plekken waar ik me de laatste tijd het fijnst voel. In de vroege ochtend als ik een klein rondje maak en kijk wat er allemaal groeit en bloeit. Met de lunch, als het lekker genoeg is om buiten te eten. En ’s avonds, zo rond etenstijd, als ik verse kruiden haal of blij ben om weg te zijn bij m’n computer.

Begin mei schreef ik de blogpost ‘Tuinplannen (of iets wat daarvoor door moet gaan)‘. De inhoud van dat bericht was inderdaad zoals je het verwacht: mijn simpele schets met hoe ik wilde dat de tuin er ongeveer uit moest komen te zien in de komende maanden/jaren. Omdat we geen zin en geen geld hebben om deze snel helemaal aan te pakken. Of om een hovenier te laten komen.

Al tijdens het schrijven van dat blogbericht had ik daar volledig vrede mee. Hoewel ik absoluut begrijp dat er veel waarde zit in het bedenken en laten uitvoeren van een tuinplan door een professional, denk ik dat een tuin letterlijk en figuurlijk tot bloei moet komen door de jaren heen. Doordat je je stukje grond beter leert kennen. Weet wanneer waar de zon staat in het voorjaar en ook waar je schaduw hebt op de heetste dagen. Wat je wilt doen – en vooral ook: wat niet – op je lapje grond.

Vorig jaar had ik – mijn hoofd diep in de verbouwstress – eigenlijk amper oog voor de tuin. Dit jaar is het anders. Dit jaar ben ík anders. Ik merk dat ik toe groei en toe leef naar het tuinleven met het lengen van de dagen. Dat er in me een verandering plaatsvindt; ik wíl naar buiten. Ik wil buiten bezig zijn.

Ik lees over tuinieren. Over je stukje land verzorgen. Over het telen van groente, fruit en kruiden. Over water opvangen, composteren en dieren in je tuin. Ik volg ineens mensen met een moestuin op Instagram.

Dat heb ik nog nooit zo ervaren. Zou dat komen omdat ik er vandaag weer een jaartje bij heb mogen schrijven? Is dat het genieten van kleine dingen wat je leert als je niet meer zo piepjong bent? Noemen ze dat ‘de wijsheid die komt met de jaren’?

Wie het weet, mag het zeggen.

Dat rustige gevoel is er. Dat je een stukje aarde hebt om voor te zorgen. Dat het écht je plekje kan zijn. Een plek waar je kunt uitrusten, zonnen, genieten. Waar het hard werken is, want een tuin ís ook nooit klaar of af. Vrijwel dagelijks vecht ik met het zevenblad. Maar evengoed kijk ik bijna elke dag even hoe de vijgen groeien. Hoe mijn potplanten het doen. Hoe gelukkig de poes is op dat plekje onder de struiken.

Ja, er is een hoop veranderd in de tuin sinds mei. Dit fotoverslag geeft er een redelijk beeld van. We hadden regen, wind en stormvlagen, maar vooral veel regen. Maar gelukkig ook zon en warmte. Over een maand of drie zal het er wel weer anders uitzien. Dan gaan we diep de herfst en zelfs al de winter in.

De foto’s zijn leuk om de verandering te zien. Maar de echte verandering die de tuin heeft bewerkstelligd, die zie je niet.

Die verandering zit namelijk ín mij.

Geniet van deze zomerse dagen. En als ik het mag zeggen: doe dat dan vooral buiten,
xAnja