Als je gaat opruimen of ontspullen, wordt je geconfronteerd met de vraag wat je bewaard / houden wilt en wat niet. Iedereen die wel eens flink aan het opruimen is gegaan, zal herkennen dat je soms met * iets * in je handen staat waarvan je het niet direct weg wilt doen. Dat zijn de dingen die we bestempelen als “dat komt nog wel eens van pas”. Waarom is het moeilijk om die beslissing te maken op dat moment? En komt er ooit nog een moment voor het ding?

De één is beter in het weggooien van spullen dan de ander, iets wat te maken heeft met je karakter maar ook met je opvoeding en de hoeveelheid troep die je gewend bent c.q. aan kunt. Het zit in onze natuur om dingen te houden en bezittingen te vergaren; het geeft ons een gevoel van veiligheid (ik heb de spullen die ik nodig heb), maar ook comfort (ik kan me dit veroorloven) en status (zie je wat ik me kan veroorloven).

Emotionele verbintenissen met spullen zijn vaak onbewust ontstaan. Als je dan met een opruimronde bezig bent, wordt je geconfronteerd met de connectie die je hebt met het ding: is het waardevol voor jou? Is het nuttig? Gebruik je het? Voor sommige items geldt dat de keuze makkelijk kan zijn (een blikopener gebruik je wel of niet), andere dingen kunnen een ware blokkade vormen:

• foto’s van jezelf met een ex-partner of vriend(in) die je niet langer ziet
• kleding in een kleinere maat, die je graag zou willen passen
• schriftjes uit je schooltijd
• boeken – terwijl je ze nooit herleest
• kookboeken terwijl je alles online op zoekt
• keuken gadgets
• elektronische gadgets
• accessoires, sieraden
• sportkleding van een ‘oude’ sport
• materialen van een oude hobby….

Niet alleen vormen deze items vaak van zichzelf een blokkade, ze zorgen er ook voor dat je veel minder of helemaal geen zin meer hebt om je opruimproces te vervolgen, ook niet met de relatief simpele dingen. Dat is helemaal niet erg en zelfs volstrekt logisch. Zeker als je al een poosje bezig bent met opruimen, kun je leiden aan decision fatigue: je bent keuze-moe. En dat maakt nou niet de mentaal sterkste persoon om beslissingen te maken over items-voor-ooit.

“Ik heb regelmatig in een derde, vierde of tiende ontspulronde nog dingen weggedaan die ik in eerste instantie per se wilde houden.”

Als je een item bewaart voor ooit, zeg je daarmee dat je verwacht dat je dit op een bepaald moment misschien nog nodig hebt. En dus dat je spijt krijgt van de beslissing om dat ding nu weg te doen. Je bent bang dat je ergens in de toekomst een negatieve ervaring gaat krijgen omdat je dat ding dan niet meer hebt. Je kiest dus nu al de veilige route om eventuele problemen in de toekomst uit te sluiten.

Logisch, zou je denken: niemand zit te wachten op negatieve momenten. Maar hoe vaak komen deze nu echt voor (risico)? En, als dat dan zou gebeuren, hoe groot is dan het probleem (gevolgen)? Neem de kleding waarvoor je 10 kilo zou moeten afvallen – en je valt in de komende maanden inderdaad zoveel kilo af, dan betekent dat dat je waarschijnlijk een aantal nieuwe kledingstukken moet gaan aanschaffen. Maar hoe groot is de kans dat je dat lukt, en dat je er blijvend die 10 kg vanaf houdt (risico)? Of: hoe erg is het voor jou om een nieuwe garderobe aan te schaffen (gevolg)?

Hetzelfde geldt voor het “bewaren voor later voor een ander”: je komt een oud baby-dingetje tegen en je weet dat je vriendin graag zwanger wil worden. Of dat je dochter net aan het daten is met iemand die wel eens de vader van haar toekomstige kinderen zou kunnen zijn. Bewaar jij dat ding dan “speciaal voor hen”? Ik heb ervoor gekozen om dat niet te doen. Als ik iets heb waarvan ik denk dat iemand uit mijn familie- of vriendenkring er nu iets aan heeft, dan vraag ik dat meteen. Komt er geen reactie of een “nee”, dan gaat het ding weg. Deze ik-bewaar-het-voor-een-ander instelling is over het algemeen een cheeky manier om je beslissing uit te stellen (of om je schuldgevoel af te kopen!).

Wat doe je als je voor deze keuze staat?

Als je merkt dat je moeite hebt om iets weg te doen en je jezelf als reden geeft “dit kan ooit nog van pas komen” of “ik denk dat ik spijt krijg als ik dit weg doe”, stel jezelf dan de volgende twee vragen:

• Hoe groot is de kans dat je dit in de toekomst echt gaat missen? (risico)

Vragen die hierbij helpen: hoe vaak gebruik je het? Wanneer heb je het voor het laatst gebruikt? Is het daadwerkelijk nuttig of heeft het puur emotionele waarde?

• Als je het weg zou doen, wat zou het dan kosten (tijd, moeite, geld) om het te vervangen?

Hoe groot is het probleem als er een moment komt waarop ik het item had kunnen gebruiken, maar dat het er dan dus niet meer is (gevolgen)? Is het iets wat je zou kunnen lenen of snel zou kunnen aanschaffen?

Krijg je er geen spijt van?

Het is één van die vragen die me regelmatig gesteld wordt: heb je spijt van iets dat je hebt weggedaan? Het antwoord is simpel: nee. Ik heb wel eens gedacht “had ik dat *ding* nou nog liggen?” op een moment dat ik dat ding kennelijk nodig had, maar ik loste het op met iets anders. Of het bleek uiteindelijk toch niet nodig. En ik heb 80% van mijn bezittingen weggedaan, inclusief dingen die voor anderen misschien nooit weg zouden kunnen doen zoals oude schoolschriftjes, foto’s, mijn trouwjurk, de babykleren van mijn zoon, bijna al mijn boeken, alle cd’s en dvd’s, souvenirs, woonaccessoires, bijna al mijn meubels en een ongelofelijke hoeveelheid kleding en schoenen.

Zelfs als je spijt ervaart omdat je iets weg hebt gedaan, zal dat van tijdelijke aard zijn. Je verzint er een andere oplossing voor, of, in het geval van een sentimenteel item: je ontdekt dat je herinnering aan die mooie zomervakantie niet ineens verdwenen is gezamenlijk met het fotoboek. Weet je waar je wel spijt van krijgt? Van weinig tijd hebben voor leuke dingen of om te relaxen om dat je zoveel troep in huis hebt en je het steeds weer moet opruimen!

Afsluitend:

Als je er echt van houdt, koester het
Als het nuttig is, gebruik het
Als het geen waarde heeft, verwijder het

xAnja

Een mooi artikel om hierna te lezen: Hoe bewaart een minimalist herinneringen | Over sentimentele items

Fotocredits: moren hsu