Getuige de mailtjes begon het jullie op te vallen dat er al even geen verbouw-update was geplaatst. Sterker nog: de eerste echte verbouw-update die ik eerder had gepubliceerd, heb ik zelfs van mijn blog verwijderd. Ook op mijn Instagram, waar je normaal gesproken via mijn stories (zie de bubble ‘verbouwing’) filmpjes kunt zien van de verbouw-acties, bleef iets nieuws uit. En de afgelopen anderhalve week was het ook heel stil op de blog. Waarom dat allemaal zo is, lees je vandaag.

Ik begin maar eens met te vertellen dat ik niet bepaald heb uitgekeken naar dit bericht. Sterker nog: ik ben het uit de weg gegaan. Toen ik dit deelde met Mr Dutchie aan de ontbijttafel vanmorgen, zei hij: “Juist dit moet je delen. Het leven is niet perfect en dat kun je ook best laten zien”. Mr Dutchie is een wijs man ;-). Ik kon het alleen maar met hem eens zijn en besloot vandaag nog dit bericht te schrijven.

Het leven is inderdaad niet perfect. Het heeft z’n ups en downs. Daar heb ik vaker over geschreven, maar niet in detail. Recent hebben wij het aardig voor onze kiezen gehad als het gaat over de verbouwing. Voor de nieuwe lezers: mijn partner en ik hebben een pand uit 1906 gekocht waar de laatste 30 jaar vrijwel niets aan gedaan is. Wij hebben de wens om dat de moderniseren en te verduurzamen. Onze originele plannen (die nu deels het raam uit zijn) lees je hier.

We waren zelf begonnen met wat klussen ter voorbereiding en toen de aannemer nog geen twee weken bezig was – en er juist weer sprake was van opbouwen in plaats van alles slopen – werden we geconfronteerd met een kapotte riolering onder het hele huis en het feit dat we kennelijk de eigenaren zijn van een gemeentelijk monument met bijzonder interieur. En dat jongens (m/v), is allebei niet grappig. Het ene kostte drie keer zoveel als wat begroot was in de stelpost. En die monumentenstatus? Unfiltered opinion: dat is gewoon mensen pesten. Een gemeentelijk monument heeft geen enkel voordeel (zoals een landelijk monument dat wel heeft) – het heeft alleen maar nadelen. Hele flinke. Met enorme financiële gevolgen.

De aannemer was dus goed en wel van start en de gemeente besloot juist ons nu eens onder de loep te leggen en extra dwars te gaan liggen: ze legden zelfs de bouw volledig stil. Meerdere mensen hebben aangegeven dat dit waarschijnlijk juridisch niet helemaal in orde is en dat we dit zouden kunnen aanvechten. Wij hebben besloten om zo snel mogelijk te doen wat ze verlangden, om zodoende weer verder te kunnen. Ruim 6 dagen later hoorden we welke zaken er wel doorgang konden vinden. Maar toen was het leed al geleden; onze aannemer had een beperkte tijd vóór de bouwvak ingeruimd om onze werkzaamheden te doen en we liepen al een beetje uit. Deze extra 6 dagen helemaal niets doen waren de doodsteek voor de planning.

Daarom ligt de verbouwing nu al anderhalve maand stil.

We wonen dus al anderhalve maand in een bouwval met de zakken cement en stuc in het midden van onze woonkamer. Afgebikte muren waarin de leidingen zijn uitgefreest maar de leidingen nog niet zitten. Een stellage in de achtertuin. Geen elektra in delen van het huis. Met allerhande provisorisch en ad-hoc geïnstalleerde zaken, zoals een toilet, want ook de badkamer en de toiletten zouden vervangen worden (weet je nog, die riolering). De aannemer kan pas begin oktober weer verder en dat was nog een ‘geluk’ gezien zijn schema.

Ik kan je vertellen, de eerste week was ik er kapot van. Slecht slapen, geen honger, echt diep bedroefd. Moesten we dan nog zo lang in de troep? Ging er dan iemand van de gemeente ineens bepalen hoe ons huis eruit moest zien, tot aan de muurkleuren aan toe? We hadden alles gepland en uitgedacht. En ineens viel het volledig in het water. Maar dan komt er na een dag of wat een omslag: oké, we moeten hier doorheen, hoe kunnen we dat het snelste doen met de minste ‘pijn’? Mijn vriend heeft zich vastgebeten in de ambtelijke molen en alle aanvullende stukken en documenten aangevraag en ingediend. Ook dat leverde nogal wat hoofdbrekens en soms zelfs enorme frustratie op. Je gaat regelmatig van het kastje naar de muur en er is veelal sprake van willekeur, wat onbegrip kweekt.

Als koppel is dit ook niet de leukste periode uit je leven; verbouwen is al behoorlijk stressvol en met zo’n ambtenaar in je nek word je zelf niet de gezelligste persoon en reageer je het af aan de persoon die het dichtst bij je staat: je lief. Als je daarnaast ook nog ‘gewoon’ moet werken, definitief afscheid moet nemen van je oma en te maken hebt met corona in de wereld, begrijp je vast dat mijn laatste maanden verre van ideaal zijn geweest.

Iets meer dan een week geleden kregen we de definitieve bevestiging dat we met alles door kunnen gaan. Over de precieze inhoud van die bevestiging ga ik niet schrijven. Dit uit privacyoverwegingen en omdat ik me daarmee waarschijnlijk bevindt op glad ijs op een openbaar blog als deze. Voor nu hebben we besloten om even de rust te pakken.

En dat leidt naar de reden waarom het hier de afgelopen anderhalve week stil was. Ondanks dat ik had geschreven dat ik zou blijven bloggen – maar dan met een vakantieschema – koos ik toch voor totale stilte. Bloggen is normaal ontspannend, maar ik kon me er gewoon niet toezetten. Dat heb ik eigenlijk nog nooit eerder gehad en dat zegt dan ook wel hoezeer de afgelopen tijd erin heeft gehakt. Ook verruilden we onze bouwplaats woning even voor twee weken Frankrijk en heb ik die eerste paar dagen eigenlijk vrijwel niets anders gedaan dan boeken lezen, luieren en m’n gedachten op een rijtje zetten.

Dat was nodig en ik ben dankbaar voor dit moment, deze dag en deze blogpost. Ondanks alles inderdaad. Er zit nog steeds een beetje boosheid en irritatie en natuurlijk is het niet tof dat we nog twee maanden in de zooi zitten voor er weer wat gebeuren gaat. Ik gok dat we met kerst opgelucht kunnen ademhalen in een verbouwd, geïsoleerd huis met mooi gestucte wanden, een nieuwe vloer, gordijnen zonder gaten en een knisperende open haard.

En… zelfs in deze verre van perfecte situatie zijn er lichtpuntjes (geweest). Het was mooi om te zien hoe er in tijden van tegenslag mensen opstaan om je te helpen:

• Ik heb nog meer bewondering voor mijn vriend, zijn doorzettingsvermogen en zijn kracht: hij kon rustig blijven in situaties waarin ik de telefoon door de kamer wilde smijten en de betreffende persoon aan de andere kant de huid had wilde vol schelden (ik ben dus ook niet perfect…kuch)
• We hebben onze buren beter leren kennen. Ze waren vanaf dag 1 strijdbaar met ons en brachten ons in contact met mensen in de buurt. Ze nodigden ons uit voor avondeten en een borreltje of sterke koffie om even te ventileren. Priceless.
• Onze beide ouders hielpen en helpen waar ze kunnen en waren een luisterend oor als we dat nodig hadden. En lieten ons met rust als we ook even geen zin hadden om te praten. Knap als je dat kunt (inzien) als ouders.
• We leerden nieuwe mensen uit de buurt kennen met dank aan de buren. Een wethouder van de gemeente. Een restauratiearchitect die ons zonder daar geld voor te vragen bijstond en adviseerde met tekeningen en al – geheel uit eigen beweging. Dat is een lifesaver geweest in dezen.

En ik leerde dat een huis gewoon precies dat is: vier muren, stenen en misschien wat beton. Dat sommige mensen daar heel veel (historische) waarde aan verbinden maakt het nog niet tot iets anders. Ik ben altijd dol geweest op architectuur en oude huizen, maar zie nu in dat dat vaak komt tegen een bepaalde prijs. En dan bedoel ik niet alleen in euro’s.

We gaan gewoon door met onze (gewijzigde) plannen en laten ons niet kisten. Maar het zou oneerlijk van me zijn om te zeggen dat deze situatie me niet een flinke knauw heeft gegeven. Het was goed om dit op te schrijven. Om te laten zien dat het leven soms niet eerlijk en keihard is. Dat er dingen misgaan en fout zijn in de wereld en dat we daar last van hebben.

Life just isn’t perfect.
And that’s okay.

xAnja

Ps. Leuk als je wilt reageren, maar er is geen behoefte aan inhoudelijk advies.