Er stond een belangrijk gesprek met een opdrachtgever gepland. Ik moest samenwerken met partners in het buitenland die er een nogal ‘aparte’ (ik probeer het aardig te zeggen) manier van werken op nahielden. Een discussie met mijn lief mondde uit in een klacht over de wijze waarop ik mijn mening tentoonspreidde. Ik zweeg.

Hij had wel een punt. Ik zat niet lekker in m’n vel. Ik voelde me boos. Echt boos! Gefrustreerd. Gespannen. En ik had bepaalde gevoelens opgekropt omdat “het niet het juiste moment was om ze te delen”. Ze zaten te prikken, net onder de oppervlakte.

Het leverde zelfs fysieke klachten op: dansende letters op m’n scherm en bij het lezen van een boek, wazig zien, spontane golven van misselijkheid, trillende handen. Zelfs een lichte paniekaanval op zaterdag.

Breinpijn

Op maandagavond biechtte ik aan de eettafel op hoe ik me voelde en was het “ineens” wel het juiste moment om de eerder opgekropte gevoelens te delen. Vriendlief had al door dat er iets speelde. We praatten erover en besloten dat ik midden in een veranderproces zat; dit was de jeuk, de ‘breinpijn’ die je eerst ervaart en die aangeeft dat het huidige niet meer werkt.

Die pijn manifesteerde zich bij mij als boosheid met een vleugje “hopeloze en lamgeslagen inactiviteit”. Een heerlijke combi, kan ik je vertellen… 😉 Ik ben normaal helemaal niet zo’n kwaaie peer, integendeel. Vrijwel altijd juist de vrolijkheid, opgewektheid en zelfs ‘springerigheid’ zelve.

Anger shows you what you are passionate about, where your boundaries are and what you believe needs to change about the world.

Wat moest ik hier nu mee? Ik dacht na en las bovenstaande tekst. Dat zette de zaken in perspectief:

• Ik vond het gesprek met de opdrachtgever spannend omdat er wat veranderen moest; doorgaan op de geboden manier paste niet (meer) bij me.
• Het werken met de buitenlandse partij kostte me veel energie en was zó anders dan ik gewend was. Ik probeerde er toch wat van te maken en grip op te krijgen, maar het lukte me niet.
• Ik ben een gepassioneerde professional, wil het graag goed doen (en dan écht goed). Hoewel ik veel energie in dit buitenlandse project stopte, leverde dit niet het gewenste resultaat op.
• Ik ging over mijn grenzen heen; werkte niet volgens mijn vaste rooster, communiceerde slecht, was ’s avonds nog bezig met inhaalwerk, liet steken vallen omdat ik het snel, snel, snel nog even moest doen. En met mijn perfectionistische trekjes voelde dat dan helemaal als falen.
• Er was weinig tot geen ruimte voor echt ontspannen, loslaten. Dat is sowieso niet mijn sterkste punt. Moest ik dit gejaagde werk dan wel doen? Sporten liet ik ook al weken schieten.
• Doordat het werk voor de ene opdrachtgever m’n tijd opslokte, bleef er weinig over voor m’n andere werkzaamheden. Ook dat voelde niet goed.

Ik leerde zo dat de boosheid niet iets was van het moment, maar dat het zich langzamerhand had opgebouwd.

Veranderen

Dat allemaal inzien is heel wat, maar dan ‘moet’ je er vervolgens ook wel wat mee, anders blijf je in hetzelfde schuitje zitten. Een andere aanpak dus. Ik schetste het voor mijzelf uit, letterlijk: ik krabbelde wat op een papiertje. Het bleek te helpen: alleen al de tijd nemen voor dat zelfonderzoek en het uitdenken van een oplossing werkte al tegen de boosheid en lusteloosheid.

Het kwam voor mij neer op ‘de regie terugpakken’: het instellen van vaste dagen voor vaste opdrachten, tijd voor sport/beweging plannen in mijn agenda, accepteren dat dingen soms gaan zoals ze gaan, maar ook serieus kijken naar waar ik wél het verschil in bestaande projecten en processen zou kunnen maken. Ik ben en blijf tenslotte die gepassioneerde professional. Nú verkrijgbaar met aangepaste agenda en een glimlach.

Oh, en dat bloggen. Dat helpt natuurlijk ook 🙂

xAnja